Daniel – (łac.) Dama dama
Ssak z rodziny jeleniowatych, najbliżsi krewni występujący w Polsce to łoś, jeleń szlachetny, i sarna. Naturalnym rejonem występowania jest basen morza śródziemnego. Do polski zostały sprowadzone jako zwierzęta parkowe a w konsekwencji zostały również wsiedlone do środowiska naturalnego jako zwierzyna łowna gdzie bardzo dobrze się zadomowiły stając się integralną częścią środowiska naturalnego. Na wolności jest zwierzęciem stadnym żyjącym w grupach rodzinnych (chmarach) składających się z dorosłych łań z cielętami i osobnikami urodzonymi w poprzednim roku. Na czele takiej chmary stoi najbardziej doświadczona łania zwana licówką.
Dorosłe byki po za okresem godowym tworzą oddzielne stada i dołączają do łań w okresie godowym który u danieli nazywa się bekowiskiem i trwa od 15-X 30-XI. Cielęta przychodzą na świat od przełomu kwietnia i maja do końca lipca, jednak pojedyncze łanie potrafią jednak wydać na świat cielęta nawet do końca sierpnia. Najczęściej na świat przychodzi jedno cielę ale czasami zdarza się że rodzą się bliźniaki lub trojaczki. Cielę waży około dwóch trzech kilogramów.
Daniele jako jedyne z pośród jeleniowatych wykazują duże zróżnicowanie umaszczenia od białego (leucystycznego) prze biszkoptowe i porcelanowe i najbardziej typowe rudobrązowe (płowe) po niemalże czarne (melanistyczne), ponad to również jako osobniki dorosłe posiadają cętki. Wzdłuż kręgosłupa biegną dwie ciemne pręgi Zimą futro (suknia) jest znacznie ciemniejsze niż w sezonie letnim. Daniele charakteryzuje dość beczkowata budowa ciała osadzona na chudych nogach (badylach).
Głowa kształtna zgrabna i najdłuższy spośród wszystkich jeleniowatych ogon (kwiat), jest on bardzo ruchliwy i oprócz odganiania natrętnych owadów służy on również do komunikowania się osobników między sobą. Na zadzie jest dobrze widoczna biała plama z czarnym obrzeżem (lustro). Łania osiąga
wysokość w kłębie do 105 cm a masa ciała waha się w przedziale 30-50 kg największe zanotowane osobniki ważyły 90 kg. Byki są wyraźnie większe ważą od 60-90 kg maksymalnie 120 kg a wysokość w kłębie dochodzi do 110 cm.
Kierunki hodowli:
- materiał hodowlany
- mięso
- skóry
- poroże (również panty)
Ciekawostki
Cielęta po narodzinach są zupełnie bezbronne i pozbawione zapachu w sytuacji zagrożenia (jeżeli zostaną znalezione) pozostają bez ruchu i zamykają nozdrza aby nie wydzielać żadnego zapachu. Taki stan utrzymuje się do około trzech tygodni po tym czasie biegają już bardzo szybko nadążając za stadem.
Łania daniela karmi cielę co około 4 godziny po czym pozostawia je w bezpiecznym miejscu ukryte w wysokiej trawie. Hodowcy próbując odnaleźć małego cielaka może dosłownie przejść nad nim nie zauważywszy go jeżeli traw jest odpowiednio wysoka.
Łania może karmić wiele cieląt pochodzących od innych łań, co daje możliwość przetrwania tym cielakom których matki np. zginęła po urodzeniu cielaka będzie również prowadziła je po pastwisku podczas gdy ich matki pożywiają się wraz ze stadem. Natomiast łania będzie lizała tylko swoje cielę co jest dowodem na ich pokrewieństwo.
Jeżeli w poprzednim roku łania urodziła cielaka płci żeńskiej to będą ja przez najbliższe półtorej roku łączyć bardzo silne więzi rodzinne aż do następnej jesieni gdy młoda łania Przystąpi do godów. Z chwilą gdy ta młoda łania skończy rok a jej matka wyda na świat kolejne cielę to obie będą na zmianę zajmować zajmować się małym cielakiem.
W czasie okresu godowego (bekowiska) byki chodzą dumnie starając się przekonać łanie o tym że to one są najsilniejsze. Ta prezentacja ma również przekonać pozostałych pretendentów do ojcostwa o tym że to ja tu jestem najsilniejszy i nawet nie myśl o tym żeby próbować zastąpić mnie na miejscu samca alfa. Problem tkwi w tym że wszystkie byki uważają siebie za samców lafa. W okresie godowym często dochodzi do zaciekłych potyczek mogąc kończyć się dotkliwymi ranami lub nawet śmiercią jednego z byków. Paradoksalnie przez cały okres corocznego odbudowywania poroża byki są względem siebie bardzo czułe i spędzają ze sobą większość czasu bez żadnych objawów agresji.
Przysmakiem danieli są żołędzie i kasztany oraz buczyna. Chętnie zjadają również owoce, okopowe i zborze najchętniej owies. Często można zaobserwować sytuację gdzie daniele leża pod dębami lub drzewami owocowymi czekając na to aż jakieś jabłko czy żołądź spadnie z drzewa a one będą mogły go zjeść. Nieraz byki zniecierpliwione tym że nic nie chce spaść biorą sprawy w swoje ręce a właściwie poroże. Stając na tylnych nogach wybijają się z nich do góry uderzając jednocześnie porożem w drzewo aby strącić owoc który najczęściej pada łupem łań które stoją pod drzewem.
Daniele jako jedyne spośród jeleniowatych wzorem antylop po oddaleniu się na bezpieczną odległość od np. drapieżnika podskakują ostentacyjnie wybijają się z czterech nóg i pokazując tym samym że są w rewelacyjnej formie dając do zrozumienia i tak mnie nie złapiesz. Cielaki w wieku około dwóch miesięcy są bardzo towarzyskie i chętnie się ze sobą bawią. Po osiągnięciu około czterech miesięcy urządzają gonitwy po całej hodowli. Niejednokrotnie można zaobserwować sytuację gdzie łanie stoją w rozproszeniu pożywiając się a między nimi biegają jak szalone ich cielęta.
Byki są dość zaborcze również po okresie bekowiska w czasie gdy mają jeszcze poroże. Potrafią odganiać pozostałe osobniki w czasie karmienia, jednak takie zachowanie nie dotyczy najsłabszych, najmniejszych członków stada. Niejednokrotnie zdarzało się tak że mały chuderlawy cielak pożywiał się bezkarnie stojąc obok wielokrotnie większego od niego byka.