Jeleń sika pokrojem ciała przypomina jelenia szlachetnego, jednak jest od niego mniejszy. Wymiary samca (byka): długość ciała 134-150 cm, ogona 22-26 cm, wysokość w kłębie 88-97 cm, a ciężar ciała 40-70 kg. Poroże ma nie więcej niż 3 odnogi. Poza brakiem poroża, samice (łanie) różnią się od byków mniejszymi wymiarami, ciężar ciała 25-40 kg. W okresie od maja do września sierść jest ruda. Na grzbiecie i bokach ciała występują niewielkie białe plamy, z których część zlewa się ze sobą w większe pasma. We wrześniu następuje zmiana sierści na ciemnobrunatną, a białe plamy całkowicie zanikają lub stają się mniej wyraźne. U byków w sezonie zimowym sierść na szyi tworzy grzywę sięgającą nasady przednich kończyn. Na zewnętrznej stronie tylnych kończyn, w miejscu występowania gruczołów zapachowych, sierść jest jasna i tworzy wyraźne plamy. Jelenie sika żyją około 20 lat. Są poligamiczne, bytują w niewielkich chmarach składających się 2 do 12 osobników. Ruja rozpoczyna się w połowie września i przy sprzyjającej pogodzie trwa do końca listopada. Dominujące byki mogą tworzyć grupy z kilkoma łaniami. Po około 230 dniach ciąży, w maju lub w czerwcu, łanie rodzą 1, rzadziej 2 młode, które są karmione przez 3-4 miesiące. Do Europy pierwsze osobniki jeleni sika zostały sprowadzone w 1860 r. Ze względu na walory ozdobne i łowieckie gatunek ten był celowo rozmnażany w zamkniętych hodowlach w Irlandii, Anglii i Szkocji. Pierwsze doniesienie o obecności jeleni sika na ziemiach polskich pochodzi z terenu obecnego Nadleśnictwa Kobiór koło Pszczyny. W roku 1895 sprowadzono tu z Anglii 1 byka i 6 łań do hodowli zamkniętej w dobrach ks. von Plessa.